Curaçaose oud-topsprinter Raymond Heerenveen in Andere Tijden Sport: protest op spikes

‘Black is beautiful’, het staat prominent op het tenue van hardloper Raymond Heerenveen waarmee hij in 1975 de atletiekbaan in Zuid-Afrika betreedt.

In het land heerst het apartheidsregime dat sportief en cultureel wordt geboycot. Collega-atleten als Jos Hermens en Sammy Monsels wijzen de uitnodiging om deel te nemen aan een ‘interraciaal’ toernooi resoluut van de hand.

Heerenveen, in die jaren behorend tot de Nederlandse sprintelite, gaat wel. Hij is geïnspireerd door het Black Power Salute van Carlos en Smith, de sprinters die in 1968 in Mexico op het podium hun vuisten balden tegen het racisme in de Verenigde Staten.

Dat wilde ik ook. Ik wilde daar, in het hart van de apartheid, m’n stem, een protest laten horen’, legt Raymond Heerenveen uit.

En dat doet hij.

Zijn acties trekken de aandacht van de lokale pers. Helemaal wanneer hij na winst op de 200 meter zijn gouden plak in de tribune met zwart publiek gooit, dat enthousiast reageert. Ad Paulen, dan voorzitter van de Europese Atletiekfederatie en eregast van de organisatie, is er niet van gediend. Hij eist dat Heerenveen de teksten van z’n tenue haalt en stopt met zijn acties die hij als ‘opruiend’ kwalificeert.

Heerenveen weigert. Het zet kwaad bloed bij Paulen meent hij. Raymond weet zeker dat het de machtige bestuurder was die hem in 1980 de voet dwars heeft gezet toen hij, op het allerlaatste moment, niet voor Nederland naar de Olympische Spelen van Moskou mocht.

Andere Tijden Sport zoekt uit hoe het zit en reist in het kielzog van Raymond en zijn dochter Marcella naar Zuid-Afrika. Terug in de tijd naar een duister verleden waarin Heerenveen zijn nek uitstak terwijl hij het belangrijkste toernooi van zijn leven liep.