zwarte pieten cadeaupapier

Vorige week vroeg ik een aardige collega of zij op haar kantoor misschien cadeaupapier had liggen. Een andere collega ging met pensioen en ik had iets leuks voor hem gekocht.

“Daar op de kast vind je onze feestdoos.”

De krat puilde uit, met hoedjes en toeters en franjes. Ik ging het eraf pakken en voordat ik het zelf zag gaf ze een verontschuldigende disclaimer “ach daar zit nog wat zwarte pieten sinterklaascadeau papier tussen. We komen er maar niet aan toe om het weg te gooien.”

En warempel staken twee rollen zwart papier eruit; ze priemden naar me toe, net twee lange vieze zwarte vingers met heel erg belachelijk zwart geschminkte mensen erop getekend, felrode lippen, geaccentueerd kroeshaar en enorme oorringen. Ze waren nog in plastic verpakking. Van die racistische dingen die een statement moeten maken en daardoor meteen onder je huid gaan zitten.

Ze slaakte er een verlegen zucht van. “Dat het hier nog ligt.”

Ik begon te vragen “zal ik het voor je weggooien?”, maar halverwege hoorde ik mezelf een resoluter richting op gaan.

Nee! Ik zal het voor je weggooien!”.

Ik greep de rollen racistisch papier uit de doos, kreukte het in een veelzeggende prop en gooide die vol drama haar kamer uit.

Zo!”

Ze verontschuldigde zich later dat het nog bij haar lag en complimenteerde me met mijn daadkracht. Dat deed me lachen.

We hebben allemaal een standpunt in te nemen tegen racisme. Een rol, nee twee rollen cadeaupapier op kantoor hebben liggen met daarop een karikatuur dat mensen racistisch bejegent; dat aan sommige mensen zegt dat hun kreten van pijn minder belangrijk zijn dan andere mensen hun uitingen van plezier ... is net zo erg als toekijken terwijl racisme zich voltrekt. Weggooien die rotzooi. Ook al is het niet van jou!

Verzet tegen marginalisatie begint bij ieder van ons. 

Zelfs Dokkum heeft dat inmiddels door.