We gon' be alright

Een gastrubriek van Charlene Hiwat-Kortstam

De veranderingen met betrekking tot de Afro-Nederlanse gemeenschap volgen elkaar in hoog tempo op. De zekerheid die ontstaat als men zich uitspreekt en echt een plek inneemt in de maatschappij groeit met de dag.

Niet meer stil en passief, maar met de dag sterker en daadkrachtiger. Zoals Sam Cooke ooit prachtig zong: "A Change Is Gonna Come" en wat mij betreft zitten we er middenin. 2016 is nog maar net begonnen maar ze staat nu al bol van de ontwikkelingen.

Het Internet is voor deze generatie van revolutinairies wellicht de beste uitvinding. Van de VS waar we de hoogtepunten meekregen van #oscarssowhite, het treffende optreden van Kendrick Lamar tijdens de Grammy's en Beyoncé die kleur bekende, gebeurt het in ons koude kikkerlandje tijdens een mars van zwarte vrouwen, een missverkiezing waar kroeshaar centraal staat en een collectieve woede als iemand nu de term 'boxer braids' durft te uiten.

Het besef dat de zwarte geschiedenis niet begon bij de slavernij, manifesteert zich in een hunkering naar kennis en een verzoening met de 'eigen ik'.

We gaan niet schoorvoetend mee op safari in de Bijlmer en de voordelen van het zwart zijn kunnen we zelf maar al te goed benoemen en onder woorden brengen. Filmpjes die viraal gaan doen niet af aan de zekerheid die we voelen.

Dit jaar voelen we meer dan ooit een erkenning die niet zozeer van buitenaf hoeft te komen omdat ze in ons begon. Het besef dat de zwarte geschiedenis niet begon bij de slavernij, manifesteert zich in een hunkering naar kennis en een verzoening met mezelf.

Ik zwart, ik vrouw, ik als afstammeling van de sterkste mensen die ooit geleefd hebben, die against all odds overleefd hebben onder erbarmelijke omstandigheden. Ik met dezelfde achternaam als die op de Surinaamse plantages aan mijn voorouders werd gegeven.

Er zal geen moment zijn dat ik dat uit het oog verlies. Hoewel de pijnlijke dingen zoals racisme, discriminatie en colorism binnen de eigen gemeenschap ons verdelen, blijken alle uitingen van trots op wie we zijn de rode draad die in ons allen traceerbaar is.

Een rode draad die steeds sterker en dikker wordt op het moment dat we met elkaar die verbinding aangaan. Niet zozeer met mensen die altijd op ons lijken maar met iedereen die voelt en bovenal beseft dat we meer zijn dan onze huidskleur, maar dat dat inderdaad een intrinsiek deel is van onze identiteit.

Iets waar we vooral trots op zijn en dat we uitdragen omdat de dingen die ons zijn ontnomen in hard tempo bij ons terugkomen; daarmee bedoel ik vooral ons gevoel van eigenwaarde en het geloof in onszelf.

Die eigen initiatieven, die mooie ideeën, die steun en die volharding maakt ons meer dan we jaren geleden voor mogelijk hadden gehouden. Die dagen waarin de zwarten pieten discussie er vooral nog één was die binnenskamers werd gevoerd wanneer we ons veilig genoeg voelden om te zeggen wat we echt van vonden, zijn voorbij.

Ik krijg tranen in mijn ogen als ik besef dat ik leef in een tijd waarin strijdbaar zijn zelfs betekent dat je iemand kunt verliezen, maar dat het resultaat dat ermee geboekt wordt, altijd zal winnen van de angst die van zwijgen een gemakkelijke optie maakt. Er is geen tijd geweest in mijn leven dat ik trotser was dan nu. Vooral omdat er dagelijks bevestigingen blijven komen van wat black excellence is en wat ze teweeg kan brengen bij iedereen.

Man, vrouw, wit, zwart, iedereen voelt de veranderingen die onze generatie teweegbrengt. Van Amerika tot aan Nederland en het volledige Afrikaanse continent waarvoor we nog steeds uit volle borst schreeuwen dat ze onze meiden terug moeten brengen.

Wij zijn van ons, we zijn van elkaar. We zijn trots en bovenal bewijst dit alles dat we het zelf best goed doen.

We gon' be alright.

Charlene is oprichter van ETHNICS.nl, moeder van twee dochters en liefhebber van alles dat te maken heeft met cultuur en woordkunst.