Surinamerig

Jij bent een racist! 
Dit heb ik door de jaren heen, meerdere keren naar mijn hoofd gekregen en vervelend genoeg: Het klopt.
In een racistische omgeving opgegroeid en opgevoed door, overigens lieve, maar toch racistisch denkende mensen, moet je van cement gemaakt zijn, wil je niet beïnvloed worden. Waar je mee omgaat, raak je mee besmet. Er zijn vreemde en verwrongen ideeën over zwarte én witte mensen, mijn brein binnen gesijpelt, tijdens mijn jeugdjaren. Dat poets je niet één twee drie weg.
Heb het toch maar weer even gegoogled:

"Racisme is een veel voorkomende vorm van discriminatie waarbij iemand anders wordt beoordeeld of behandeld louter op basis van afkomst, cultuur, huidskleur of nationaliteit, en niet op basis van wie hij/zij echt is."

De laatste die mij racist noemde, is mijn zoon. Vorige week nog. Ik liet hem trots het groeiende ledenaantal zien, van de door mij afgelopen augustus opgerichte facebookpagina: Afro- Nederlandse Schrijfsters.Of ik dan soms alleen maar zwarte mensen als lid accepteerde., vroeg mijn kind.

'Ja,  zoon.' 

Of ik dat zelf ook niet belachelijk vond. 

'Nee,  zoon.' 

En hoezo dan wel niet en waar sloeg dat op en of ik wel goed bij mijn hoofd was en of ik wel doorhad dat ik racistisch bezig was.

'Ja, zoon.'

'Mam, dan ben je  gewoon een racist. Trouwens, je bent zelf niet eens zwart.'

Die kwam hard aan.

'Maar ik heb je toch uitgelegd hoe het zit? Jij was ten tijde van de slavernij gewoon een slaaf geweest hoor', antwoordde ik mijn zoon venijnig.

'Wie? Ik? Welnee, ik ben toch ook niet zwart?' vroeg mijn zoon. 'Ik ben alleen maar Surinamerig.'

Verdraaid, ik heb steken laten vallen tijdens het opvoeden, dacht ik stiekem.

'Wie niet wit is, is zwart hoor, zoon'. 

'Ja, maar dat hoef je toch niet terug te doen? vraagt hij mij oprecht verontwaardigd. Belachelijk, dat je geen witte schrijvers erbij wilt. Nu doe je zelf precies hetzelfde en dan ben je gewoon een racist.'

Toen heb ik maar het hele riedeltje afgespeeld. Dat de trans-Atlantische slavenhandel ervoor gezorgd heeft, dat zwarte mensen én hun nakomelingen, ongeacht hun kleur, worden beschouwd als een lagere diersoort en dat dit nog steeds speelt en dat hij daar zelf ook altijd moeite mee heeft en daar van baalt. En dat ik denk dat het voor Áfro- Nederlanders moeilijker is om hun werk gepubliceerd te krijgen, want die schrijven vanuit een andere belevingswereld en dat vinden witte uitgeverijen niet zo interessant en  hebben witte mensen bovendien voldoende ruimte om hun werk te etaleren, bladiebladiebla. Zoonlief was niet onder de indruk.

'Als jij een club opricht, waar geen witte mensen mogen meedoen, is dat een racistische club, mam.'

Hij heeft een punt. Op de facebookpagina Afro- Nederlandse Schrijfsters, maak ik onderscheid op grond van kleur en afkomst. Mijn racisme is en blijft racisme.

'Nou ja, over twee weken zitten we in Suriname en ze hebben daar een heel interessant museum, dan begrijp je het beter, want de Sla...'

'Mam, het is gewoon een exotisch land met palmbomen',onderbreekt hij mij. Je gaat me niet weer allerlei musea binnen sleuren hoor. Ik ga daar lekker vakantie vieren en aan het zwembad liggen. Ze hebben daar toch wel Mc Donalds he?'

Als het leven toch zo lekker simpel kon zijn als in het hoofd van mijn veertienjarige, niet-zwarte, van tot slaaf gemaakte mensen afstammende puberzoon...

Gelukkig is er Mc Donalds in Paramaribo. Anders moet zoonlief een week lang 'moksie meti' eten en dat lust hij niet.  Ook al is hij 'Surinamerig'.