Muka Hagumakuramba | Tilburg | 6 juni 2020
Muka Hagumakuramba (eigenaar van en fashion designer bij MukaCariza) stond op 6 juni op het podium in Tilburg tijdens de Black Lives Matter demonstratie. Alhoewel ik al heel veel ervaringen heb gehoord van mensen die racistisch bejegend zijn, en eerlijk gezegd, niet heel veel mij meer verbaasd kwam deze toch hard binnen.
Misschien omdat ik niet bekend ben met de koloniale geschiedenis van België. Misschien omdat ik mij, tot dit verhaal, slechts kon voorstellen hoe het moet zijn om als zwart kind geadopteerd te worden door witte mensen (die de wereld op een heel andere manier ervaren dan jij).
Met de woorden van Muka wordt maar weer eens pijnlijk duidelijk hoeveel gezichten racisme kent en op hoeveel niveaus het doorwerkt (internationaal, nationaal, lokaal en privé).
Muka, sisa, je hebt je pijn met ons gedeeld. Dank voor het lef dat je getoond hebt.
We see you..
Ik ben zelf geboren in Rwanda. En op m’n twaalfde ben ik geadopteerd in een wit gezin in België. En dat was ook meteen de eerste dag dat ik gewoon racisme mocht meemaken. Ik ben niet geadopteerd via de traditionele weg. Eigenlijk ben ik gewoon op school ontvoerd. Vliegtuig ingezet. Ergens uitgestapt. En ik kreeg een nieuwe familie. Nieuwe moeder, nieuwe vader.
Ik kreeg te horen dat ik mijn lippen moest inhouden want ze waren te dik. Ik ben seksueel misbruikt. Ik heb fysieke vernederingen meegemaakt. Ik heb alles wat mensonterend [is] mogen meemaken.
Ik ben opgegroeid in een klein dorpje dat heet Sint-Katelijne-Waver en ik heb heel weinig zwarte mensen gezien, mensen die op mij leken. Dus het was bijna elke dag op school struggelen om er überhaupt er te zijn. Gewoon zijn.
Na een paar maanden krijg ik een nieuwe naam want mijn eigen geboortenaam: ‘Muka Hagumakuramba’, afgekort ‘Muka’, krijgt niemand uitgesproken.
Nu ik zelf moeder ben merk ik hoeveel ik heb geslikt, weggestopt heb, in de hoop erbij te mogen zijn. Om aanvaard te worden. Maar hoe goed ik ook mijn Vlaams kon spreken.. Ik heb mijn ASO-diploma gehaald wat gelijk staat aan vwo. Ik heb nooit ergens bij mogen horen. Ik ben nooit gezien.
Tot de dag van vandaag vecht ik tegen het systeem racisme. Om me heen wordt [racisme] constant ontkend. En ik moet maar al die grapjes slikken. Al die pijn slikken en m'n rug rechten. En elke dag sta ik op. Ik recht mijn rug en ik sta.
Maar ik ben moeder.
Ik ben moeder van drie kinderen. En mijn kinderen zijn dubbelbloed. Dat wil zeggen ze zijn half Rwandees, half Nederlands. Mijn oudste dochter, misschien het pijnlijkst van al, ontkent gewoon wie ze is. Omdat ze [..] racisme steeds weer begint te ervaren.
Dus, wilt ze liever wit zijn.
Mijn dochter is heel goed in hockey, en speelt in het eerste team. Ik ben heel weinig op de trainingen of de wedstrijden omdat ik haar de kans wil geven om haar talent te ontwikkelen. Sinds wanneer moet ik mijn ouderschap verstoppen zodat mijn kind een kans krijgt?
Vandaag kijk ik om mij heen en [..]
Voor het eerst voel ik mij gewoon gezien'.
Muka, dank je wel voor jouw woorden!
One Love