Medemenselijkheid

Als het aankomt op Israël/Palestina lijkt het bijna vanzelfsprekend dat iedereen die links is, of tot een gemarginaliseerde groep behoort, zich achter Palestina schaart. Ook vanuit de zwarte gemeenschap klinkt steun voor Palestina. Maar is deze steun wel zo vanzelfsprekend?

Is dit überhaupt onze battle? Waarom gaan we nu massaal de straten op en zwijgen we bij andere conflicten? Waarom waren/zijn er geen massale protesten rondom het etnisch geweld in Sudan? Waar de Arabische meerderheid de Masalit uitmoord. Of voor de bloedbaden in Ethiopie tussen de Amharen en Tigresen? Of de maar voortdurende strijd tussen de Hutu en de Tutsi in Oost-Congo? Die gebieden krijgen natuurlijk ook niet de media aandacht die Israël en Palestina krijgen.

Maar waar is onze verontwaardiging over deze wreedheden? Want zoals Martin Luther Kind zei: injustice anywhere is a threat to justice everywhere.

We laten ons door propaganda uit elkaar drijven. We laten haat zegevieren. Want welk regime je ook steunt, onschuldige mensen, waaronder vrouwen en kinderen worden het slachtoffer. En voor wat? Om een stuk land? Om een religie? Vanwege diepgewortelde haat? Is dat iets waar je achter moet willen staan?

Zowel Israël en Palestina hebben een lange geschiedenis in het gebied en beiden willen het land graag in hun bezit hebben. (Als we toch eens af zouden kunnen van de arrogantie dat iemand land kan bezitten). Maar het was het Westen, dat besloot dat Israël en Palestina het gebied wel konden delen. (De arrogantie). En daar waar Israël bereid was om een compromis te sluiten, wilde Palestina, geheel begrijpelijk, zich niet schikken. Wat volgde waren decennia van strijd. Met duizenden slachtoffers.

Een ieder heeft het recht om zich te verdedigen, maar er gebeuren momenteel dingen in Israël/Palestina die niets meer met zelfverdediging te maken hebben. Met een naakte vrouw, nog net wel of niet in leven, rondrijden en haar bespugen is geen zelfverdediging. Het is onmenselijk. En wat een ander ook gedaan heeft, niets rechtvaardigt dat.

Ja, er is een jarenlange strijd gaande. En Israël is bestempeld als een kolonisator die een apartheidsregime hanteert. De aanval van Hamas zou horen bij dekolonisatie. Maar bij kolonisatie denk ik aan een land wat niks te zoeken heeft in een ander gebied, maar het simpelweg met macht en geweld wil uitbuiten. De Israeli’s zijn niet gekomen om het land uit te buiten, maar om er te wonen. Een apartheidsregime is wanneer de kolonisten, als minderheidsgroep zichzelf superieur wanen en de ander onderdrukken. Is Israel/Palestina zijn beide partijen niet erg genegen om samen te leven. En nee, leed is niet met elkaar te vergelijken, maar laten we dan ook wegblijven van elke vergelijking dat hoe Israël met Palestijnen omgaat ook maar enigszins overeen komt met hoe Europese kolonisten het grootste gedeelte van de wereld hebben uitgebuit voor economisch gewin.

Bij dekolonisatie denk ik aan het trage proces waar wij als zwarte gemeenschap zo hard voor moeten werken om dat stapje voor stapje te bewerkstelligen. Laten we het woord dekolonisatie niet overgeven aan een negatieve connotatie van barbaars geweld. Laten we onze eigen strijd eerst voeren. Want bij die strijd staan zowel Israël en Palestina niet achter ons om mee te strijden.

Ja, zoals Martin Luther King zei injustice anywhere is a threat to justice everywhere. Maar rechtvaardigt de ene injustice de andere? Martin Luther King streed op een geheel geweldloze wijze tegen het onrecht dat hem en de hele zwarte gemeenschap werd aangedaan. Het maakt niet uit hoe erg het geweld werd wat de ander deed, hij bleef getrouw aan menselijkheid. Wanneer we grenzen van wat menselijk is overschrijden en rechtvaardigen als vergelding, dan zijn we allemaal ten dode opgeschreven.

De vraag is: Moeten wij een kant kiezen? In een conflict waarin Afro-Palestijnen door beide kanten worden gediscrimineerd en als minderwaardig worden gezien? Waar Israël de handel van de Afro-Palestijnen stillegt en waar Palestijnen hen nog steeds als slaven zien? De beelden van het racisme tegen Ethiopische Israëli’s staat nog vers in ons geheugen, maar laten we ook niet vergeten dat vrijheid voor Palestina geen echte vrijheid is. Geen vrijheid van meningsuiting, geen geloofsvrijheid, geen vrijheid voor vrouwen, geen vrijheid voor de LHBTI-gemeenschap. De vrijheid waar we hier met ons allen zo hard voor vechten, is daar geen recht. Dat is ook de reden waarom Israël de wapens niet neer kán leggen. Want dan zou er geen Israëli meer in leven blijven.

Dus moeten wij een kant kiezen? Als je een kant kiest, kies dan de kant van medemenselijkheid.