Jerry Afriyie | 1 juni 2020, de Dam, Amsterdam

Ontneem ons niet onze dromen terwijl jij de jouwe nastreeft” 

Zullen we beginnen met het goede nieuws?
Mijn zoon is facking geslaagd!

Mag ik een applaus voor alle kinderen die geslaagd zijn?
En als laatste: mag ik een groot applaus voor alle kinderen die nog niet geslaagd zijn, want ook zij gaan slagen. En wie het niet lukt om te slagen op school, zal slagen in het leven. Laat niemand je wijsmaken dat je het nergens gaat maken in de wereld, als het je niet lukt binnen het witte schoolsysteem. Het schoolsysteem is misschien niet gemaakt voor ons allemaal, maar de wereld wel..

#BlackLivesMatter
Stel, je hebt drie kinderen. De jongste wordt in elkaar geslagen door de oudste twee. Bij thuiskomst doet de jongste zijn beklag bij jou, waarop jij antwoord: ‘Maar schat, papa kan niet alleen om jou geven, al mijn kinderen doen er toe. Kop op!’ Zo onzinnig zijn de hashtags AllLivesMatter en BlueLivesMatter. Wij gaan toch ook niet StraightLivesMatter roepen na een aanval op de LGBTQ-community?

De afgelopen dagen zijn zeer heftig geweest voor veel zwarte mensen. Ik zelf, als overlevende van een nekklem en ontelbare gevallen van politiegeweld, dat velen fataal is geworden, merk dat ik weinig kan hebben van mensen die de ernst van de zaak willen bagatelliseren. De moord op George Floyd, Breonna Taylor, Mitch Henriquez en ontelbare andere zwarte mensen raakt ons allemaal, maar ik merk dat het me anders raakt. Ik heb de videobeelden nog steeds niet gezien en ik doe mijn best om ze niet te zien. Dus ik kijk geen nieuws, geen reactievideo's en ik scrol door mijn tijdlijn met mijn handen voor mijn ogen. Ik lees alleen de uitgeschreven teksten.

Dit betekent niet dat de beelden niet verspreid mogen worden. Deel ze, want het zijn oorlogsbeelden die de wereld moet zien. Maar wees je ervan bewust, dat het geen entertainment-video is. Zwarte mensen houden trauma’s over aan het zien van lynch-video’s. Voorzie het van context en disclaimers. Maar openbaar deze oorlogsbeelden, zodat zelfs onze meest geharde tegenstander gedwongen wordt om terug te komen op zijn woorden dat institutioneel racisme niet bestaat.

Emmet Till
Toen Mamie Elizabeth Till in 1955 geconfronteerd werd met het onherkenbaar verminkte lichaam van haar enige kind riep ze: 'Heer, neem mijn ziel'. Haar 14-jarige zwarte zoon werd ontvoerd in Mississippi, gemarteld, neergeschoten, in prikkeldraad gewikkeld en vastgebonden aan een grote ventilator in een rivier gedumpt. Het lichaam van Emmett Till was onherkenbaar gezwollen. Een deel van zijn oor was afgesneden. Zijn tanden ontbraken en een van zijn ogen hing uit de oogkas. Het enige waaraan hij nog geïdentificeerd kon worden, was zijn ring. Zijn moeder deed iets dat de geschiedenis zou veranderen: ze vroeg om een open kist bij zijn begrafenis. Ze zei tegen journalisten: ik wil dat de wereld de barbaarse daad ziet die door witte mannen in Mississippi tegen mijn zoon is gepleegd. En zo werd de Civil Right Movement geboren.

Ik ben na de recente politiemoorden nog steeds op zoek naar het juiste moment en de juiste woorden om het met mijn kinderen over de oorlogsbeelden te hebben, die zij ongetwijfeld voorbij hebben zien komen. Ik vraag mij af: wat doet het met een kind om telkens te zien hoe de oudere versie van hen, mensen die op hen lijken, misschien wel mensen tegen wie ze opkijken, vermoord worden omdat ze dezelfde huidskleur als zij hebben. Word je ontmoedigd om deze wereld en jezelf een eerlijke kans te geven?

Een paar dagen terug maakte mijn zoon zich op voor voetbal, zijn passie. We omhelsden elkaar vlak voordat hij wegging en ik kon het niet laten om hem de vraag te stellen, wat hij van dit allemaal vond. Hij zuchtte diep en zei: “It's a mess.” Het is een pijnlijk gesprek dat wij nog moeten voeren, wanneer wij er beiden de woorden voor kunnen vinden.

Nederland
Tot die tijd wil ik mijn land, Nederland, het volgende meegeven: zwarte mensen wereldwijd vragen niets dat nog uitgevonden moeten worden. We doen geen verzoeken die nooit eerder gedaan zijn, en we hebben onze ogen niet op een toekomst gericht die dit land vreemd is. Want alles wat wij voor onze kinderen en onszelf wensen, zijn de dingen die jij al voor elkaar hebt of waar jij ook op hoopt. Mijn zoon, mijn dochter, mijn vriendin, mijn ouders, mijn community: wij willen niets anders dan zelfbeschikking en respect voor onze mensenrechten. Ontneem ons niet onze dromen terwijl jij de jouwe nastreeft, ontneem ons niet ons demonstratierecht terwijl jij je hard maakt voor de demonstratierechten van ‘onze boeren’ en de blokkeerfriezen.

De tijd is gekomen om gezamenlijk te rebelleren tegen iedere vorm van onrecht, zonder uitzondering. We zijn mensen en we zullen ongetwijfeld fouten maken, maar laten we onszelf daarna herpakken en wederom ons beste beentje voorzetten. We hebben zoveel moois in ons dat het mij iedere keer weer pijn doet wanneer wij het bedekken met haat.

Bedankt
Ik wil alle witte mensen die niet alleen zeggen: niet alle witte mensen zijn zo, maar het ook laten zien, bedanken. Ik wil alle allies die niet alleen zeggen: niet alle allies zijn zo, maar het ook laten zien, bedanken. Ik wil alle politieagenten die niet alleen zeggen: er zijn ook goede politieagenten, maar het ook laten zien, bedanken. Jullie worden gezien omdat jullie ons ook zien.

Tenslotte, wil ik mijn zwarte broeders en vooral mijn zwarte zusters die niet alleen naast ons staan, maar een vaak onzichtbare leidende rol vervullen in onze strijd voor freedom, met heel mijn hart bedanken. Bedankt zusters! Zonder jullie was er geen #BlackLivesMatter Movement.

#BlackLivesMatterNL
#KOZP