Het circus van Vrouwendag 2016

Door Mimi van MAD Mothers  | Foto's Eric Verdaasdonk

Op 8 maart 2016, Internationale Vrouwendag liep Minister Ploumen van Buitenlandse Handel en Ontwikkelingssamenwerking samen met vertegenwoordigers van het Unicef Nederland en International Alert in een protest mars voor de meisjes en vrouwen die slachtoffer geworden zijn van Boko Haram. Aansluitend was er een bijeenkomst om  aandacht te vragen voor deze slachtoffers van deze terreurbeweging.

Ook was 8 maart de dag van de lancering van de nieuwe campagne #FutureFor OurGirls en de presentatie van het Nationaal Actieplan 1325 (2016-2019). De overheid werkte hiervoor samen met een scala van maatschapprlijke organisaties en kennisinstituten. Hiermee denkt men actief invulling te geven aan VN-resolutie 1325 over Vrouwen, Vrede en veiligheid.  

Speciaal voor deze bijzondere dag werd Florence Ozor uitgenodigd. Zij is de leading lady van de #BringBackOurGirls campagne. Op 14 april 2014 werden 276 schoolmeisjes weggerukt door militanten van Boko Haram, een terroristische beweging, met een basis in het noordoosten van Nigeria, in het dorp Chibok. 

Ozor werkt als relations officier voor een olie- en gasbedrijf in Nigeria en kent geen van de meisjes of vrouwen persoonlijk. Maar haar werk ten behoeve van #Bring BackOurGirls is inspirerend, verbindend en empowerend.

Ze wil aandacht creëren voor de ontvoerde schoolmeisjes en creëerde de #BringBackOurGirls campagne uit frustratie over de geringe actie die door de Nigeriaanse regering werd ondernomen nadat de meisjes werden ontvoerd.

Zwarte Vrouwenrechten op Vrouwendag: Help de slachtoffers, praat vooral niet over de daders.

Het doel van #BringBackOurGirls is om het bewustzijn te verspreiden door middel van social media Twitter. “The hashtag spread like wildfire when students, celebrities, and political figures from around the world heard about this atrocity and refused to stay silent,” vertelt ze. In slechts enkele maanden werd Ozor getransformeerd van een normale Nigeriaanse vrouw tot een nationaal bekende pleitbezorger voor Vrouwenrechten. De juiste persoon dus om vooraan te lopen in de protestmars in Den Haag tegen Boko Haram.

Protesteren kun je leren

De mars startte voor het gebouw van het ministerie van Buitenslandse zaken; de groep, bestaande uit minister Ploumen, vertegenwoordigers van Unicef Nederland en International Alert verzamelde net na 10.00uur. Er waren zo’n 40% overheidspersoneel of genodigden, zo’n 30% medewerkers en vertegewoordigers van Unicef en International Alert, een handjevol studenten, enkele activisten, wat fotografen en wat pers.

Zoals praktisch altijd had ik de banner met de tekst “ALL BLACK LIFE MATTERS, We Rise By Lifting (M)Others” mee. Ik melde mij even bij de organisatie en informeerde naar de route en toonde de banner. Dit viel niet in goede aarde. De banner was een probleem. “Dit is een politiek statement en we zijn hier niet vandaag bijeen voor wat er in de Verenigde Staten speelt”.

De reactie verbaaste mij en ik legde uit wat er met de slogan bedoelt word en waarom deze juist op vrouwendag, waar er specifiek aan ‘Black Vrouwelijk Leed’ aandacht word besteed, zo toepasselijk is. Dat MAD Mothers wel vaker deelneemt aan protesten en onze banner nooit een keer op deze manier is ontvangen. Wij zijn tenslotte een organisatie van strijdbare moeders.

Uiteindelijk stond ik alleen nog met een mannelijke medewerker van Buitenlandse zaken (de dames waren inmiddels lichtelijk geirriteerd weggelopen). Hij leek het wel te snappen. Hij besloot dat ik de banner mocht tonen, met dien verstande dat ik achteraan zou lopen als afsluiter van de ‘protest’ groep en dat ik bij eventuele vragen van de pers de nadruk zou leggen op Nigeria en niet op de Verenigde Staten. De groep mensen van Nigeriaanse afkomt hadden de banner inmiddels ook gezien en van hen kreeg ik de duimen omhoog.

Tijdens het wachten voor vertrek kreeg ik heel wat vuile blikken, micro-agressies en opmerkingen te verwerken. "Het gaat toch niet over zwart zijn." "Waarom staat er niet All Lives Matter op je banner?" " Ik zie geen kleur hoor, het geweld tegen vrouwen gebeurt toch overal?".

En dan sta je op een zogenaamde protestmars voor de slachtoffers van Boko Haram die toch duidelijk een donkerbruine huid hebben en zich bevinden in Afrika.

De groep vertrok omstreeks 10.45 vanaf de Bezuidehoutseweg  67, voor een wandeling van 6 minuten naar Bezuidenhoutseweg 74, het gebouw van Unicef. De route was een rechte straat te midden van overheidsgebouwen.

Van protest of mars dus geen sprake. Het was eerder een rouwstoet of stille tocht. Er is enkele keren door mevrouw Florence Ozor een leus geroepen. Welke zorgvuldig vanuit de juiste hoek werd vastgelegd. Door het ontbreken van een eenvoudige megafoon was dit twee rijen achter haar niet te verstaan, waardoor het beoogde protest eruit zag als een doelloze wandeling zonder enige bezieling.

Maar misschien was dit ook niet de bedoeling. Ik begreep van enkele medewerkers van Unicef dat dit pas bedacht was op de donderdag ervoor en dus in vier dagen (inclusief weekend) in elkaar geknutseld was. Het was duidelijk dat er ff was gegoogled bekeken hoe een protest eruit ziet en dit is exact gekopieerd. De protestmars was het de benaming niet waardig. Het was een belediging aan de lange geschiedenis van protesten in Nederland en wereldwijd. Nog nooit aan een protestmars deelgenomen of gezien met zo weinig passie.

Aan de het charisma van Florence Ozor lag het in ieder geval niet. Wat een prachtige vrouw, in alle opzichten. 

Zwarte Vrouwenrechten op Vrouwendag volgens Ploumen: Help de slachtoffers, praat vooral niet over de daders.

Na de gebruikelijke fotomomenten begon de bijeenkomst met de jongeren en studenten in de aula bij                Unicef Nederland. Maar dan zonder de jongeren en maar met enkele studenten. Ik was genoodzaakt academisch te profileren want ik kon alleen maar een vermoeden hebben. Niet 1 student is aan het woord geweest of heeft zelf de vinger opgestoken tijdens het vragenrondje.

Er werd veel moeite gestoken om het aanwezige publiek ervan te doordringen dat de meisjes en vrouwen hulp verdienen. Mevrouw Ploumen sprak vrijwel continue vanuit de Ik-vorm en bracht op bijna narcistische wijze het lot van de vrouwen en meisjes onder de aandacht. Opvallend was hoe er constant de aandacht werd aangehaald dat ontvoering, misbruik en geweld tov vrouwen overal ter wereld voorkomt. Het gaat niet alleen over deze meisjes en vrouwen werd er iets te vaak herhaald. Het was duidelijk dat de regering voor het oog van de camera en zelf gecreëerde media aandacht zich betrokken opstelde.

Want dat is blijkbaar de achtergrond voor de spin-off van de campagne #BringBackOurGirls, #FutureForOurGirls. Op slinkse wijze wordt de identiteit van de vrouwen en meisjes witgewassen en het werd zelfs gezegd "het leed van deze meisjes staat symbool voor het leed van meisjes en vrouwen in vergelijkbare situaties wereldwijd. Het leed van deze Nigeriaanse vrouwen en meisjes in oorlogssituaties is niet uniek. "

Dat klopt. Jihadistische terrorisme komt op meer plekken voor. Boko Haram heeft echter bewezen de meest gewelddadige in zijn soort te zijn en de meeste dodelijke slachtoffers te maken. Zowel de daders als de slachtoffers zijn donkerbruine Afrikaanse mensen en het vindt allemaal plaats op het continent Afrika.

Bij de zeldzame keren dat Minister Ploumen het 'wij' in de mond nam doelde zij niet op de samenwerkende organisaties maar op de Nederlandse regering. Het enige wat nog ontbrak waren de zakdoeken die in dit politiek correcte dramatische poppenkast Ploumen zou worden aangereikt door de host Jørgen Rayman.

Het was een treurige vertoning.

De hoofdgast, Florence kwam maar heel kort aan het woord. Mijns inziens had Minister Ploumen een stapje achteruit moeten doen en de vloer moeten afstaan aan Ozor.

Maar ja, Nederland is voorzitter van de EU op het moment, dus ja dan doe je wat op vrouwendag... En dan meteen voor de vrouwelijke slachtoffers van Boko Haram. Belangen, dat is waar het om draaide en het regeringsbelang droop er vanaf.

Door haar tunnelvisie vergat ze wellicht november 2015. De aanslagen in Parijs zullen nog wel in haar netvlies gegrift staan. De wandeling van regeringsleiders in Parijs, de met Franse vlaggen bewerkte profielfotos op social media en #JeSuisParis.

In alleen diezelfde week maakte Boko Haram honderden dodelijke slachtoffers. Boko Haram is een jihadistiscge terreurorganisatie. Opereert voornamelijk in Nigeria. In amper 6 jaar tijd had de organisatie tot november 2015 al 17.000 slachtoffers gemaakt. In 2014 waren er zelfs 7512 slachtoffers, een toename van 300% tov 2013.

Het begon te schuren in het publiek en dan voornamelijk bij sommige gasten. Er werden kritische vragen gesteld en deze werden voornamelijk beantwoord  door Ploumen met een herhaling van de campagne slogans. Het had haar gesierd als ze haar eregast het voetstuk had gegeven. "Het is onze plicht om voor deze meisjes op te staan" herhaalde ze.

Ook op directe vragen over het uitblijven van militiare interventie om Boko Haram aan t pakken, opmerkingen over de niet toereikende aanpak van vrouwenleed, werd niet inhoudelijk ingegaan. Ik vroeg haar onder andere waarom zij kiest, zoals bij veel vrouwenleed, om zich alleen te bekommeren om de slachtoffers (en dan alleen die enkele tientallen die weten te ontsnappen) terwijl ook hier de dader weer vrijuit gaat.

Ploumen vertelde hoe de meisjes en vrouwen die ontsnapt zijn bij thuiskomst opnieuw worden uitgesloten. Zij worden behandeld als 'bad blood'. Hier is overigens een prachtige brochure gemaakt 'Blad Blood, Perceptions of children born of conflict-relaties sexualiteit violence and wonen and giro's associaties with Boko Haram in Northeast Nigeria' . Deze brochure werd gratis uitgereikt.

Ze benoemde de pers als één van de factoren van de onwetendheid. Welke onwetendheid bleef onduidelijk. Mevrouw Ploumen U zit hier niet als burger, die het zich kan veroorloven onwetend en bezorgd te zijn. U bent een afgevaardigde van de Nederlandse regering welke, zeker met het huidige EU voorzitterschap, volledig ingelezen zou moeten zijn in de feiten en cijfers.

De opmerking dat er gewaakt moest worden om issues niet te benaderen vanuit een perspectief dat niet het perspectief is van de slachtoffers is werd niet beantwoord door Ozor of Ploumen maar de gespreksleider Jørgen Rayman.

Niet lang erna was de bijeenkomst afgelopen.

De ochtend had volledig in het teken moeten staan van Florence Ozor en de campagne die zij voert voor de donkerbruine Afrikaanse meisjes en vrouwen die slachtoffer zijn van Boko Haram. Maar zoals het ging was het Circus Theater in Schevingen misschien een meer geschikte lokale geweest, deze ochtend van 8 maart, Vrouwendag 2016.