Hashtag SheToo

Door Janice Deul

Kent u Lincoln Anthony Blades? Nee, nou… ik ook niet. Althans dat was tot voor kort het geval. Deze Blades is een Afro-Amerikaanse journalist die onder meer schrijft over geld, ras en politiek. Zaken die ook in ons land vaker hand in hand gaan dan we wellicht geneigd zijn te denken.

Onlangs schreef Blades voor Teen Vogue over de ‘Douglas High School Shooting’ in Florida die vorige maand 17 levens heeft gekost en die uitmondde in een scholierenprotest dat breed wordt gedragen. Onder aanvoering van de 17-jarige Emma Gonzalez, strijden deze jonge mensen voor een verandering van de Amerikaanse wapenwetgeving. Ze willen veilig over straat en naar school kunnen gaan. Aangezien veiligheid een grondrecht is dat door niemand wordt betwist worden de protesterende scholieren omarmd door pers en publiek. En dat niet alleen: ze kunnen ook rekenen op financiele steun – onder meer uit Hollywood. Prachtig, natuurlijk! Maar, er is een ‘maar’.

In het artikel van Teen Vogue wordt fijntjes gewezen op een andere groep jonge mensen, die ook ageert tegen het wapenbeleid. Een groep die hiervoor al jarenlang acties voert, lobbys poogt op te zetten. Ook dit zijn vaak nog maar tieners, ook zij willen veilig over straat, veilig naar school, veilig door hun buurt. Toch kunnen zij niet bogen op sympathie of steun, krijgen zij geen podium en worden zij niet massaal op het schild gehesen. Ze worden ‘overlooked’, aldus Blades. Gedemoniseerd. Weggezet als gajes of oproerkraaiers. Ik heb het over de jongeren binnen de Black Lives Matter Movement. Ook betrokken, ook in voor change, maar waar Emma cs beschouwd worden als ‘inspirerend’ en ‘dapper’ worden deze jongeren ‘militant’ genoemd. Want zij zijn zwart en ja, een dergelijk gegeven kleurt doorgaans het denken.

'Laten we ook stilstaan bij de Tarana Burkes van deze wereld. Vrouwen wier stem niet wordt gehoord, wier deskundigheid niet wordt erkend, wier schoonheid niet wordt gevierd’  

We zie dit vaker in de media, eigenlijk in de hele maatschappij: als het erom gaat wiens verhaal het vertellen waard is, wie gehoord, gezien en gevierd wordt, dan geldt grosso modo de volgende wetmatigheid: rijk gaat voor arm, jong gaat voor oud, man gaat voor vrouw,  cisgender gaat voor transgender, ‘mooi’ gaat voor ‘minder mooi’ en wit gaat voor? … ja… wit gaat voor alles eigenlijk.

Bij #Metoo is iets vergelijkbaars aan de hand.

U kent natuurlijk allemaal de cover van Times Magazine, met daarop de Silence Breakers, de vrouwen achter #Metoo, die vorig jaar werden uitgeroepen tot Person of the Year: actrice Ashley Judd, zangeres Taylor Swift, voormalige Uber-engineer Susan Fowler, lobbyist Adama Iwu en Isabel Pascual, een Mexicaanse immigrante die werkt als fruitplukker. En dan is er nóg een dame. Iemand van wie slechts een arm te zien is. Zij staat symbool voor al die anonieme slachtoffers die hun verhaal (nog) niet durven te vertellen. Kijk nog eens goed naar de cover. Een krachtig en betekenisvol beeld. En toch ontbreekt er iets. Of beter gezegd: iemand.

Tarana Burke! Een Afro-Amerikaanse alleenstaande moeder, uit een ‘arbeidersmilieu’ (zoals dat dan heet) die al jaren actief is als burgerrechtenactiviste. Haar naam doet vast geen bellen rinkelen en haar gezicht is u waarschijnlijk ook onbekend. En toch startte zíj in 2006 met de movement die ruim tien jaar later een van de meest succesvolle hashtags ooit werd. Haar doel was en is het empoweren van jonge vrouwen en meisjes die te maken hebben met seksueel misbruik en/of seksuele intimidatie. En dan met name vrouwen van kleur en vrouwen uit gemarginaliseerde groepen – bijvoorbeeld met een transgender verleden. Vrouwen die we niet zien in talkshows, omdat ze geen lijntje hebben met de pers, geen sterrenstatus of niet de juiste skin tone. Ik zei het al eerder: rijk komt voor arm, cis komt voor trans, wit komt voor alles.

Dus, dear all, laten we in elk geval vanavond ook even stilstaan bij Tarana Burke en mensen zoals zij. Mensen met een verhaal, met een missie, die vaak net zo onzichtbaar zijn als de groepen waarvoor ze zich inzetten. Mensen die het niet schoppen tot een cover en die niet aan bod komen in de mainstream media. Mensen wier boodschap geen bijval vindt, wier stem niet wordt gehoord, wier deskundigheid niet wordt erkend, wier schoonheid niet wordt gevierd. Enkel en alleen maar omdat ze niet passen in het gewenste plaatje. Of wonen in het juiste straatje.

Zonder iets af te doen aan de verdiensten van de Ashley Judds en de Taylor Swifts van deze wereld, vind ik dat Tarana Burke eveneens op de Times-cover had moeten staan. Ere wie ere toekomt. Hashtag SheToo

Janice Deul is fashionactivist, journalist en oprichter van het platform Diversity Rules [https://m.facebook.com/coloroncovers/]. Ze maakt zich sterk voor meer diversiteit in mode, magazines en de creatieve industrie. NB De videoregistratie van ‘Sign of the Times II’ vind je hieronder. Janice Deul is te zien en horen vanaf ca: 48:00 min.)