Fuck je comfort. Fuck jouw timing. Fuck jouw comfort

BAM!

Hij sloeg woest met zijn hand op de tafel. Hij was net teruggekeerd uit een vergadering met een Marron die zijn leidinggevende was en die had hem op zijn kop gegeven. En dat kon hij niet hebben. Ik was zijn volgende afspraak en hij ventileerde zijn kwaadheid naar mij toe. "Wie denkt deze dyuka wel dat ze is? Heeft ze haar huidskleur wel gezien? Ze moet blij zijn dat ze met mij aan tafel mag zitten!"

Het was ongeveer 15 jaar geleden. Ik had hem altijd al een lul gevonden, maar nu moest ik toch zaken met hem doen, betreffende een project waar hij onderdeel van was en hij bevestigde keer op keer weer mijn weerzin jegens hem. Ik keek opvallend vragend naar de huidskleur van mijn arm en toen terug naar hem, maar de niet zo subtiele wenk ging aan hem voorbij. Hij is een enigszins vooraanstaande man in de Surinaamse gemeenschap, hoog in een vermeende ivoren toren en dat maakte dat hij mijn onuitgesproken disgust niet zag.

Maar waarom ging hij ervan uit dat ik het niet erg vond dat hij iemand anders met mijn huidskleur inferieur achtte dan zichzelf? Dacht hij dat ik dat ook van mezelf vond?

Ik maakte het niet verbaal. Want ik wist even niet of en wat ik ermee moest. Dit was normaal. Dit was de norm. Een zwart persoon hoorde zijn plek in de gemeenschap te kennen en te accepteren dat dit hem op ieder moment ook gezegd kon worden. Je kon je ertegen verzetten en er wat van zeggen, maar men zou je aankijken met de blik die ik zou geven aan Mr. Bean wanneer hij de ring stapt met een van die grote reuzen in “Game of Thrones”, terwijl hij gilt “THIS IS SPARTA!”
Mr. Bean please! Je gaat dat niet winnen.

Je leert accepteren dat je dit onwinbare gevecht altijd op je pad zal tegenkomen en dat je het niet altijd hoeft aan te gaan. Waarom moet je altijd maar bewijzen dat je mens bent? Er zijn toch ook leukere dingen waar je het over kan hebben?

Op St. Maarten was ik bevriend met een Indiase computerzaak eigenaar. Wel, bevriend is een groot woord. Ik kocht vaker computerspullen bij hem en hij behandelde me daarom vriendelijker dan hij andere mensen behandelde. “Je bent anders dan die anderen … beter,” zei hij me een keer en hij dacht echt, diep in de diepste regionen van zijn hart, dat hij me een compliment gaf. “Wat bedoel je daarmee?” vroeg ik hem en ik was echt benieuwd naar zijn antwoord. Ik wilde weten wat me anders of beter maakte dan andere mensen die dezelfde huidskleur hadden als mijn broers, mijn moeder, mijn zus … Kende hij ze allemaal persoonlijk? Doelde hij op mijn intellect? Mijn accent? Hoezo was ik beter dan hen? Dacht hij dat ik mezelf ook beter vond?

Hij bleef me het antwoord schuldig. En ik duwde niet. Ik vroeg hem niet hoe hij het zou vinden wanneer ik hem zei dat hij beter was dan andere Indiërs. Hij zou het niet begrijpen. En ik wil echt niet altijd maar het gevecht moeten aangaan om altijd maar mensen te overtuigen dat ik mens ben. En 't zou niet comfortabel zijn voor hem. En ook niet voor mij.

Wel, fuck comfort.

Dat besloot ik enkele jaren geleden toen de oom van een dierbare vriend, Marrons vergeleek met “kaolo meti san mus’ drai go baka na busi” (wilde dieren die terug het bos in moeten). Ik had dat meerdere keren al gehoord, maar nu had ik er genoeg van. “What the fuck slaat dat op?” Hij stotterde een zwak antwoord toen ik hem erop aansprak.

Hetzelfde zwakke antwoord toen iemand enkele jaren geleden tegen me zei “Sylvana Simons is best wel mooi voor een zwarte vrouw.” Ik vroeg “what the fuck slaat dat op?” en dat maakte het feestje meteen oncomfortabel.

Daarom zei ik fuck comfort. Ik wordt oncomfortabel van telkens maar deze shit aan te moeten horen, dus waarom zou ik het altijd maar comfortabel maken voor mensen die mijn comfort geen ene fuck kan schelen?

Fuck you if can't like me because I am being me.

Er is sinds vorige week iemand op AFRO Magazine aan het klagen over de antiracisme demonstraties. “De timing is ronduit verkeerd. En niet te rechtvaardigen,” Karende ze tone-deaf en clueless, overtuigd van het privilege dat ze had om voor mensen te bepalen wanneer ze zich mogen uitspreken. -

---

Sidenote: ik heb liever een racist die weet dat hij een racist is, dan een racist die dat niet doorheeft en die maar rondploetert zonder plan.

---

Maar goed; Karen vroeg zich geen moment af of de timing wel goed uitkwam voor George Floyd om op dat moment een knie in zijn nek te krijgen die hem afmaakte. Of zijn dood wel te rechtvaardigen is. Of wanneer de timing niet verkeerd zal zijn voor al die zwarte mensen die al jaren horen dat ze moeten wachten tot wanneer het anderen beter uitkomt. Of al het onrecht waarvoor zij al eeuwen gedwee hun hoofd voor buigen wel te rechtvaardigen is.

Nee, het kwam haar gewoon verkeerd uit.
Het zorgde niet voor comfort.

Fuck comfort. Fuck jouw timing. Burn that motherfucker down.

Het is die motherfucker die het geloof in stand houdt dat ik minder mens ben dan anderen. Diezelfde motherfucker die mij mijn hele leven lang op mijn plek in de rangorde wees en voor mij besloot wanneer ik me wel of niet moet storen aan dingen die gedaan worden om me aan te storen. Die motherfucker die mijn voorouders liet stelen uit Afrika en tot slaven liet maken.
Die motherfucker heb ik geen aandelen in.
Die motherfucker deugt niet.
Die motherfucker heeft nooit voor me gewerkt!

En als dát horen, oncomfortabel is, dan zij ‘t zo.

Dit is geen hype.
Ik vertelde gisteren aan iemand hoe het was om me te verzetten tegen al die koloniale saka fasi bagage die de wereld me meegegeven heeft. Ik heb dat comfort niet om me niet te verzetten tegen een systeem dat ervan uit gaat dat mensen ongestraft mensen als ik mogen beledigen, denigreren, en zelf doden, omdat ze inferieur zouden zijn.

Als het een hype is, ben ik dan nog mens wanneer hij voorbij is? Of gaan we terug naar af?

Burn. This. Shit. Down! 

Daar worden we allemaal beter van