Doe normaal

Afgelopen dinsdag moest ik iets oppikken bij iemand in een kantoor naast een school in Zuidoost. Het was pauze. Prachtig, dat gekwetter van al die zesjarige kinderen die blij waren om elkaar te zien; een handjevol witte kinderen, de rest Hindustaans, Javaans of van Afrikaanse afkomst. Ze hadden twee maanden lang alleen maar hun saaie ouders gezien, en nu was het pauze, dus ze gingen los! Ze waren aan het ravotten en tuimelden over elkaar heen. Het hele tafereel zei "fuck social distancing!", maar dan op een hartverwarmende manier.

Tot tweemaal toe schopte één van hen zijn bal bijna tegen m’n kop aan; de eerste keer schrok hij. De tweede keer lachte hij me vierkant uit. Hij noemde me nog net geen loser! Wat een pracht, dat gejoel.

Hun juf stond vertroeteld toe te kijken. Witte Hollandse vrouw.
Ik wist niet waar ik moest zijn, dus ik wilde haar de weg vragen. Ik stapte op haar af ... "mag ik even wat vragen" ... maar zij reageert bomvol paranoia. Haar ogen pieren wijd van de schrik, groot als hemelblauwe schotels.

“Niet te dichtbij komen! Niet te dichtbij komen.” Haar handen in de lucht, alsof het Coronawerende stopborden waren. En ze dokt en rent voorovergebogen weg!, alsof het Coronavirus haar op die manier niet zou deren.
Ik voelde me meteen alsof ik niet mooi chocobruin ben, maar afschuwelijk grijs, met rode staafjes als haar.

Ik dacht what the fuck!? Ik maakte een grote hoorbare tyuri voor haar en liep weg. Zou mijn weg maar zelf vinden. The audacity!

Ik was acuut verontwaardigd, want ik had zondag nog met Dettol gedouched, maandag had ik geen enkele vreemde gezien, en die ochtend had ik voordat ik haar aansprak al zeker 10 keren mijn handen gedesinfecteerd.
Net voordat ik haar zag weer, want ik had vijf euro gevonden op straat en ja vijf euro is vijf euro, dus ik heb t opgepikt, maar toen in de auto meteen weer twee keer mijn handen door de handgel gehaald.

Maar dwars door mijn verontwaardiging vroeg ik me ook af hoe ik zou hebben gereageerd als een wildvreemde ineens op me afstapte.
Ik werd voor Corona al ongemakkelijk van mensen die te dicht in mijn private space komen en tegenwoordig weet ik me geen houding in het gangpad in de supermarket.
Als ik me al afvraag over de hygiëne van die twee mensen die er al lopen, hoezo moet ik van de juf verwachten dat ze weet dat ik zelfs mijn gezicht desinfecteer en dat er daardoor de afgelopen twee weken wel twee keer alcohol in mijn ogen terechtkwam?

Is dit een voorbode van het nieuwe normaal waar we het allemaal over hebben? Gaan we elkaar vanaf nu met zoveel argwaan behandelen, alsof we allemaal stinkende wilde beesten zijn met vervaarlijke slagtanden? Alsof we allemaal een gevaar zijn voor elkaars veiligheid?

Dan wil ik bijna de complottheoristen nog gelijk geven.
Het is alweer bijna vier dagen geleden, en ik snap de juf wel, maar ik merk dat het me wel bezighoudt. Are we fucked? Want zo gedragen we ons wel.

Nog geen drie maanden geleden, als een vrouw zo van je wegrende, zouden bijstanders gedacht hebben dat je haar had willen aanranden.

Zwarte mannen hebben dit soort taferelen in het verleden niet overleefd. Hoe vaak hebben vrouwen hun tas niet steviger vastgepakt omdat ze vonden dat ik te dichtbij hen kwam? Eentje rende een keer letterlijk de Appie uit, omdat ik de Appie inliep.
Emmet Till is vermoord omdat hij een witte vrouw aansprak en die witte vrouw wegrende en witte mannen op hem afstuurde om haar witte eer te verdedigen. Die witte mannen zijn nooit gestraft; want dat was toen het normaal.

En nog snap ik de juf wel.

Maar toch ... als ik niet eens meer iemand de weg mag vragen, hoeveel tolereren we nog van elkaar? Springt de volgende keer dat ik een vrouw aanspreek, een man op me af om haar gezondheid te verdedigen?

Is dat het toekomstige normaal? Zeg t maar. Dan weet ik 't ook.

Eerlijk gezegd hoop ik dat we nu inzien dat we één zijn en een gezamenlijke vijand hebben. Doe normaal. Ga niet para gillend wegdokken voor iemand die je alleen wat wil vragen. Ga niet argwanend kijken naar die andere man in het gangpad bij de Lidl.

Zeg ik ook aan mezelf dus.