Chillen op de Antillen?

De Nederlandse huisschilder Bart is een gezellige, zei het wat klagerige spreker. Elke kans die hij krijgt legt hij de kwast neer en komt naar buiten, in de tuin waar ik zit,  om mij verhalen te vertellen over de mensen om hem heen.

Het gaat vaak over de Nederlandse Anneke waarvan hij een kamer huurt hier op Curaçao. Elke avond komt ze bij hem uithuilen. Anneke werkt voor een Nederlands echtpaar, dat elke 3 maanden uit Nederland naar het eiland komt. Voor hen beheert zij hun hotel aan zee. Het is zwaar werk, ze is schoonmaakster, klusjesmens, chauffeur, kok receptie en helpdesk ineen.

Vaak werkt ze 12 uur per dag; het hotel loopt goed. Voor al dit werk krijgt ze 400 Antilliaanse guldens per maand (200 euro), ver beneden het minimumloon. Ze wordt gek van de stress en haar hele lichaam zit onder de uitslag. Maar vandaag is er goed nieuws. Anneke heeft eindelijk ontslag genomen. Het echtpaar is weer op het eiland en eist geld vanwege het gebruik van de truck. Op de kilometerteller hebben ze gezien dat er 10 onverantwoorde kilometers mee is gereden; daar moet Anneke de benzine voor betalen.

Woedend liet ze alles uit handen vallen en nam stante pede ontslag. ‘Dat kun je niet maken’, gilde de vrouw van het echtpaar nog. Maar Anneke was al weg. Bart was trots op haar. Er komt vast weer iets nieuws en beter betaald, verzekerde hij haar. De tijd van uitbuiten en slavendrijven is voorbij.

Hij vertelt ook over twee Nederlandse mannen die midden in de mondi, in the middle of nowhere wonen. Ze wonen tegenover elkaar, de een op een heuvel, en drijven allebei een restaurant.

Alles wat de een doet of koopt, bijvoorbeeld een nieuwe muziekinstallatie, een bijzondere aanbieding om meer gasten te trekken, doet of koopt de ander onmiddellijk groter en beter. Ze drijven elkaar daarmee tot grote wanhoop. Ook hier weer veel woede, frustratie en stress. Die op de heuvel zit de hele dag met een verrekijker zijn concurent te begluren. In de wijde omtrek wordt hij de makambagluurder genoemd. De gluurder klikt zelfs  bij de lokale instanties  wanneer ze hij denkt dat de zonen van de ander ziekte veinzen en zo ten onrechte ‘onderstand’(bijstand) ontvangen

Bart peddelt heen en weer tussen beide mannen, hoort de verhalen aan en probeert neutraal te blijven.

Veel Nederlanders wonen in hun eigen bubble hier op dit eiland en gaan alleen met hun eigen landgenoten om. Ze komen hier voor het klimaat en de rust, maar weten toch ook hier weer zichzelf een bestaan vol kommer en kwel te bezorgen.

Het laat maar weer eens zien dat het niet uitmaakt waar je naartoe gaat, je neemt altijd jezelf mee.