35 mannen, 35 artikelen. Toch?

En daar stonden we dan, op de trappen van het Eye Filmmuseum, aangestaard door voorbijgangers alsof wij een uniek beeld waren. “Heb je nog nooit een groep mannen in pak gezien?” vraag ik aan een man die ongevraagd foto’s begint te maken. “Wat doe je? Kom terug!” roept een meisje naar haar millennial vriendje die ook zomaar foto’s van ons schiet. Terwijl hij naar haar terugloopt geeft hij ons nog een nonchalante peace sign. Hij krijgt er geen terug. Zij rolt met haar ogen en glimlacht een beetje verontschuldigend naar ons. “Jij schijnt het te snappen,” denk ik. Er is niks bijzonders te zien hier, behalve een groep mannen die zich op deze zondagochtend uitgedost hebben om samen een foto te maken. Daar is toch niks speciaals aan?

Nou kennelijk wel, want de pers was erbij. Oke … dat zij dit nieuwswaardig vinden zegt meer over hen dan ons.

Toegegeven: het resultaat van de Black Male Achievers fotoshoot is indrukwekkend. Het testosteron barstte eruit in Amsterdam Noord, waar 35 mannen zich hadden verzameld voor de shoot. Wanneer fotograaf Les Adu vraagt om een lach weergalmt er een diepe, warme bass. Wat een energie! Iedereen kennen was niet nodig; je kon zo voelen dat je in het gezelschap was van gelijkgestemde brothers.

Het was een moment van kameraadschap. Van herkenning en van ergens bij horen dat niet tastbaar is. Van ongehinderde kracht. Van iets dat buitenstanders niet snel snappen; waar ze foto’s van willen schieten omdat ze het prachtig vinden, maar waarvan ze de essentie niet kunnen bevatten en dan stereotype uitspraken gaan doen. Waar ze gefrustreerd door raken omdat ze er niet bij horen en het daardoor niet naar hun hand kunnen zetten. “Staan ze echt allemaal hier omdat ze zwart zijn?” vraagt het oude magere vrouwtje in haar mantelpak. Een Amerikaanse toerist vraagt of we populaire acteurs zijn of zoiets.

Hoe zeer ze daarmee het belang benadrukten van wat we aan het doen waren, hadden ze geen van beiden door. “Hiermee willen we laten zien dat we niet allemaal rappers of voetballers of comedians zijn. Onze jongens kunnen óók fysiotherapeut worden, of accountant,” zegt initiatiefnemer Gershwin Bonevacia. Comedian Howard Komproe doet daar quasi verontwaardigd over; een grapje want hij wist heel goed wat de jonge dichter bedoelde. Hij was immers in het gezelschap van mannen van zijn kaliber, allemaal specialist in hun vakgebied. Maar zijn reactie veroorzaakt weer een salvo bass gelach van de groep.

“Wat zie jij?” vraagt iemand me. Ik zeg dat ik als journalist 35 mogelijke artikelen zie; 35 verhalen over 35 professionele mannen die onbevreesd doen waarvoor ze op deze aarde geplaatst zijn, dwars tegen de stereotypering en de negativiteit waar hun gemeenschap zo vaak mee wordt geassocieerd. Mannen die zich sharp hebben gekleed om deel te nemen aan deze shoot, om als rolmodellen te dienen voor jongeren die niet vaak mannen opgediend krijgen waar zij zich mee kunnen spiegelen, maar die veel meer zijn dan het zwarte pakje waarin ze zich die ochtend in hadden gehesen.

Ik bedenk me dat deze groep mannen trouwens maar een hele kleine greep is uit het bestand van achievers uit mijn gemeenschap.

Ik vroeg toen aan de journalist die er namens een grote krant was, wat zij zag en wat voor artikel zij zou schrijven. Zij antwoordde dat ze iets wilde schrijven over de emancipatie van de zwarte gemeenschap …  Ik dacht, dan ben je 155 jaar te laat. En dan snap je niet dat het niet de zwarte gemeenschap is die aan het emanciperen is.