Sjo deed het zoals ze zelf wilde. Onder haar voorwaarden.
Het moment dat ik AFRO Magazine lanceerde reageerde ze enthousiast dat ze wilde bijdragen. En dat deed ze ook! Vaak ongevraagd wanneer er iets gebeurde in dat schrijvershoofd van d’r en soms wanneer we een opdracht hadden.
En het was altijd prachtig.
Vaak vergezeld door een schilderij dat ze zelf had gemaakt.
Mooi dat ik dat vond!
Vereerd dat ik was dat ze mijn platform voor haar vruchten had uitgekozen.
Lees het allemaal hier
Ze deed mee aan ons project Memre waarin we enkele jaren geleden de slavernijregisters indoken op zoek naar verhalen uit ons verleden. En ook daar gebeurde er van alles in dat hoofd. Ze participeerde precies zoals ze het wilde.
“Ik had haar graag beter willen leren kennen om van haar geweldige schrijfkunsten te leren. Ik was er stiekem een beetje jaloers op,” schreef een andere deelnemer me laatst over haar.
Heel inspirerend! Op haar eigen manier.
Zo appte ze me enkele maanden geleden opeens uit het niks “hey Ik ga dood en snel ook. En nee er is nauwelijks nog iets aan te doen dus daar hoeven we het niet over te hebben. We organiseren een glamourparty. Effe snel nog schitteren. Ik ga zoals ik leef: lachend. Met een feest. Geen cadeaus. Geen vragen. En zeker geen afscheidstoespraken.”
Ik moest hard! slikken, stuurde haar een voorraad hartjes en was aanwezig.
Ze schitterde!
Zoals ze wilde.
In een prachtige jurk die ze eens had gezien in een boutique in Italië. Hadden haar zussen speciaal nog even gehaald voor haar.
Zo ga ik haar herinneren. Als die eigenzinnige schrijver in wiens hoofd er allerlei moois gebeurde dat ze via wel eens via AFRO Magazine wilde delen met de wereld. Die het leven nog even bij de horens vastgreep. Op haar manier!
“Ride this life till the wheels come off Sjo,” schreef ik onder onze foto samen.
En wat een machtige ride was het nog.
Precies zoals ze het wilde.
Sjo verliezen laat ons armer achter.