Afbeelding
Gillyon Emanuels | Weggepest uit Hilversum, maar niet uit het veld geslagen
21 januari 2019 - 18:56
Gillyon Emanuels is gestoken in een leuk zittend zwart jasje over een blauwe jurk wanneer ze aanschuift voor haar interview bij La Place in Gaasperplas. Ze had haar haren gedraaid in dunne sister locks, haar wenkbrauwen als millimeterwerk scherp geëpileerd en haar make-up was vlekkeloos. Een geheel andere verschijning dan de momentopname die de wereld voorgeschoteld kreeg in 2017, toen een filmpje viraal ging waarin ze zich verdedigde tegen een jongen in Hilversum die haar en haar zoon aangevallen had. “Hij had een mandarijn op me gegooid en het had mijn zoon kunnen raken! Ja, als je aan mijn kind komt dan verander ik in een echte leeuwin,” zegt ze.
Terroristen
Dat gebeurde op een donderdag in augustus 2017. Gillyon kwam die middag aan bij ’t Peronnetje, haar ijssalon in Hilversum, en het groepje jongens dat de buurt terroriseerde stond te hangen op hun normale plek ertegenover. Het zonnetje scheen en het beloofde weer een normale zomermiddag te worden zoals vele ervoor en Gillyon had eten voor het restaurant klaargemaakt. Haar zoon van drie stond erbij.
“Ik was aan het lossen en toen voelde ik iets tegen mijn nek aankomen; het was een groene mandarijn. Heel hard. En mijn zoontje begon te gillen. Ik dacht eerst dat iets hem ook geraakt had, maar hij had het zien komen en was ervan geschrokken. Dus ik reageerde zoals iedere ouder zou reageren. Ik liep niet naar ze om te slaan, maar ik wilde hen zeggen dat het nu moest zijn opgehouden met hun gedrag. Want ze gingen de grens over. Nu is het een mandarijn, maar de volgende keer kan het een baksteen zijn. En wat als het mijn zoon geraakt had.”
Het was de escalatie van een verhouding die al scheef zat lang voordat ze ’t Peronnetje opende. “Ik had misschien mijn spullen moeten pakken en het zo moeten hebben laten toen ik het probleem van de jongens daar aantrof; maar ik ben niet zo’n persoon. Het zijn ‘gewone Nederlandse jongens’ bij wie de opvoeding kennelijk te wensen heeft overgelaten en ze terroriseerden de buurt al jaren. Net een wervelwind, en iedereen week voor ze. Maar ik bleef staan als een stuk beton,” vertelt Gillyon. Ze kreeg in ruil van alles naar haar hoofd geslingerd.
“Ze noemden me vieze n.g.r., zwarte h..r, kankerh..r. en gilden rot op naar je eigen land. Mijn man was een k.nk.rjood. Mijn bankjes voor de zaak werden iedere keer beschadigd. De ruit van mijn zaak werd ingegooid en iemand gooide eens een met poep besmeurde Surinaamse vlag op het terras. Hoeveel tijd en wat voor intenties moet je hebben om een Surinaamse vlag ergens te gaan kopen en stelen en er poep op te smeren? Maar ik ben altijd kalm gebleven. Ik heb altijd mijn waardigheid bewaard. Mijn man is naar ze gestapt en heeft hen gevraagd ermee te kappen maar toch.”
"Ze mogen weten dat ik tot het bittere eind ga. Ik ga niet als crimineel bestempeld worden."
Escalatie
De escalatie in augustus werd landelijk nieuws, nadat een filmpje dat één van de jongens had gefilmd door de media werd opgepikt. In het filmpje is Gillyon te zien die zich met een bezemstok in haar hand verweert tegen een jongen. De jongen die filmt vuurt zijn maat aan en heeft daarbij geen flatterende benamingen voor de boze ijssalon eigenaar. “Ik had die bezemstok gepakt omdat ik vermoedde dat ze scherpe voorwerpen hadden; ze krasten immers altijd in mijn bankjes,” zegt ze. “Er gebeurt meer dan je ziet op dat filmpje. Ze hebben dat stuk weggeknipt waarin je zou zien dat hij me aanvalt. Het enige dat je ziet is dat ik sla.”
Ze kwam goed gehavend uit het gevecht met de jongen. Haar bloes was van haar bovenlijf af gerukt en ze had een wond in haar hand die flink bloedde. “Hij had inderdaad een scherp voorwerp, maar hij zei dat de wond van een energy drinkblikje kwam.”
Vervolging
De politie was inmiddels gebeld en terwijl de jongens meteen een aangifte mochten doen tegen de ijssalon eigenaar, moest zij wachten tot de volgende week. “De politie en de gemeente hebben nooit iets gedaan tegen deze jongens. Ze hebben hun altijd de ruimte gegund.”
Na het voorval kwam de gemeente eindelijk met maatregelen. “Ze zouden stoeptegels plaatsen, waarop stond 'dit is geen hangplek'. Pfff.” De burgemeester van Hilversum kwam nog bij haar langs en daarna stelde het OM voor dat er mediation kwam met de jongens. “Ik weigerde. Dit is al lang voorbij de status van een conflict. Dit speelt al te lang. Ik wilde maatregelen. Ik wilde dat ze de jongens gingen straffen. Er moest een waarschuwing komen naar anderen. Een ondernemer is toch een hoeksteen van de gemeenschap? Nou, op basis van mijn weigering zijn ze overgegaan tot vervolging.”
Het is onduidelijk of het een criminele of een civiele zaak betreft. “Die jongen wil vergoeding voor zijn Calvin Klein T-shirt.”
De zaak dient op 6 februari. “Ik weet niet wat men wil bewijzen met de zaak; Het is alsof ze me per sé willen straffen. Alsof ik als zwarte vrouw blij maar blij moet zijn en mijn mond moet houden. Iedereen die dit niet begrijpt, moet maar voor één dag in mijn huid rondlopen; dan snap je het wel. Zij zijn begonnen. Ze waren al een probleem voordat ik daar kwam, maar dat ik me niet zou laten intimideren hadden ze niet verwacht.”
Gillyon verhuisde uiteindelijk maar uit Hilversum naar Abcoude. “Ik voel me weggepest. En dat is zelf te zwak uitgedrukt. Ik wilde niet vertrekken omdat zij het wilden. Ik ben het probleem gaan aantreffen, maar ik voelde me heel welkom in de buurt en ik heb het de andere buren wel even kwalijk genomen dat ze niet kwamen helpen. Maar ja je moet ook realiseren dat het veelal oude mensen zijn die daar wonen. Ze bedankten me ook want ze durfden niks meer tegen die jongens. Sommigen waren zelfs te bang om hun hond uit te laten.”
Pijn
Het deed wel pijn om de zaak te moeten sluiten. “’t Peronnetje was mijn lust en leven. Ik heb er iedere cent in geïnvesteerd. Eten bindt en ik heb bewust gekozen voor die wijk omdat er veel valt te halen, leek 't. Niet alleen zakelijk, maar ook maatschappelijk. En het is ook echt wel drie jaar goed gelopen. De buurt ontmoette zich bij mij; oudjes kwamen binnen en maakten een praatje. Je bent in zo’n buurt meer dan ondernemer. Je bent maatschappelijk werkster, psychiater en ontmoetingsplek tegelijkertijd.”
Maar het ondernemen zit in haar bloed. “Ik kom uit een ondernemersfamilie. Mijn grootouders waren ondernemers, mijn moeder had een winkeltje en ik weet daardoor niet beter dan dat ik voor mezelf moet werken. Dan de vrijheid te hebben om zelf te bepalen wat mijn succes is. Ik had naast de ijssalon ook nog een zwangerschapszaak. Als je kansen ziet moet je ze pakken. En als je iets opgebouwd hebt laat je het niet van je afpakken. Maar als het emotioneel teveel wordt en je relatie eronder gaat lijden; als je kinderen eronder gaan lijden, dan is het op een gegeven ogenblik klaar."
"En het einde van het jaar naderde ook nog, dus het werd vroeg donker, dus ik voelde me niet altijd veilig meer, want ik kon die jongens zien langsrijden op hun scooters. Het was ook niet meer verantwoord naar mijn klanten. Alles wat ik zakelijk doe is altijd met een bepaald doel en maatschappelijk verantwoord. Dat is met mijn zwangerschapszaak zo geweest, en met mijn ijssalon en mijn eten ook. Mijn zakendoen moet niet ten koste gaan van iemand anders.”
Draad opgepakt
In februari 2018 sloot ze ’t Peronnetje en in juli is ze verhuisd. “Ik kon ook niet meer in de buurt wonen. Ik wilde het achter me laten. Het was een zwaar emotioneel jaar.”
Ze heeft inmiddels de draad weer opgepakt, startte een cateringbedrijf vanuit haar nieuwe huis in Abcoude en werkt daarnaast weer als pedagoog, waar ze voor gestudeerd heeft. “Ik ben heel happy in de nieuwe omgeving en het gaat goed met mijn cateringbedrijf,” vertelt ze.
Ze staat klaar voor de rechtszaak. “Ach, ik hou me er niet teveel mee bezig, maar ze mogen weten dat ik tot het bittere eind ga. Ik ga niet als crimineel bestempeld worden. Ik heb immers ook schade geleden … in al die drie jaren dat ik er was is er veel meer gebeurd dan dit. Toen ze mijn ruit insloegen moest ik ook duizenden euro’s aan ijs weggooien omdat er glasscherven in zaten. Maar ik wacht eerst hun zaak af.”
Ze is blij met de ondersteuning die ze gekregen heeft. “De reacties waren overweldigend en ik heb er heel veel aan gehad. Er was veel steun uit de zwarte gemeenschap. We zijn er wel voor elkaar.”