De Nederlandse regering heeft een fonds aangekondigd voor de nazaten van de trans-Atlantische slavernij.
Groot nieuws, dacht men. Eindelijk erkenning, eindelijk herstel. Maar wie even verder leest, ziet al snel: het is een toneelstuk. Een spel van regels, voorwaarden en uitsluitingen. Het lijkt alsof er hulp komt, maar in werkelijkheid worden er juist deuren afgesloten met bureaucratische sleutels.

Op Prinsjesdag 2025 presenteerde het demissionaire kabinet de Miljoenennota 2026. Koning Willem-Alexander sprak over “verbinding”, “gelijke kansen” nuance en het belang van volwassenheid in het publieke debat. Het resultaat is een begroting die inzet op koopkracht, lastenverlichting en defensie. Wat betekenen eerder genoemde woorden werkelijk voor de Zwarte gemeenschap in Nederland? In een jaar waarin de nasleep van de excuses voor het slavernijverleden nog voelbaar is, en waarin structurele ongelijkheid opnieuw onder de loep ligt, biedt de miljoenennota een spiegel van politieke intenties maar ook van gemiste kansen.