“Sporen van suiker”, ontroerend en historisch!

Op dinsdagochtend 4 juli 2017 rond 00:35 uur heb ik naar de documentaire van Ida Does “Sporen van suiker” gekeken. Ik had het namelijk opgenomen om er rustig, geconcentreerd en analytisch  naar te kunnen kijken.

Sporen van suiker nam mij persoonlijk mee naar de slavernij geschiedenis van mijn vaderland Suriname. Een geschiedenis die een onmiskenbare link heeft met Nederland. Ik kan mij herinneren dat in Suriname de slavernijgeschiedenis een belangrijk deel is binnen het onderwijs curriculum. Doordat ik mijn jeugd daar heb doorgebracht, ben ik mij des te meer bewust van mijn verleden.

Kijkende naar de documentaire van Ida Does, kwam het besef bij mij op hoe ‘intertwined’ de historie van Suriname en Nederland is. De historische gebouwen in Amsterdam van de slaveneigenaren met de duidelijke beeltenissen van moren ofwel tot slaafgemaakten. De Nederlandse voornamen en familienamen, de kinderen (mulatten), de minnaressen, de tot slaaf gemaakte Afrikaanse vrouwen die voor de witte kinderen moesten zorgen en zogen. Een onlosmakelijke geschiedenis tussen beide landen, die niet te ontkennen valt. Helaas wordt vanuit de voormalige wereldmacht aan de Noordzee deze geschiedenis gebagatelliseerd.

Het spoor van de Afro-Caribische-Nederlanders

Sporen van suiker is op een kunstzinnige, doordachte, geromantiseerde en historische wijze gemaakt. Het neemt de kijker die niets of nauwelijks iets van deze eeuwenlange tragische verbintenis weet, mee achter de schermen van de geschiedenis van de zwarte Afrikaanse Nederlanders, wier voorouders hieronder hebben geleden. De zwarte Afrikaanse Nederlanders die afkomstig zijn van de plantages van Suriname en de Antillen. In de documentaire ligt de nadruk op de verbintenis met Suriname, maar de Antillen hebben natuurlijk ook deze tragische link met Nederland.

Historisch materiaal

Ida Does heeft via haar documentaire mijn ogen geopend ten aanzien van hoeveel bewijs materiaal er is over de slavernij geschiedenis. Van het Nationaal Archief, de gebouwen en de begraafplaatsen in Suriname. En ook de musea, panden en foto’s in Nederland. Wat mij vooral intrigeerde waren de historische fotoboeken die in het Rijksmuseum te vinden zijn over de Surinaamse slavernij periode. Gewoon foto’s van afstammelingen van onder andere Surinamers die als slaaf of vrijgekochte slaaf hebben geleefd! Het verbaasde mij overigens! Want ik vond het altijd vreemd dat andere landen zoals Amerika, wel foto’s hadden van de tot slaafgemaakten, maar in Nederland niet. Dus bij deze heeft deze documentaire mijn vraag beantwoordt.

Gezamenlijke geschiedenis

Sporen van suiker heeft mijn ogen iets meer geopend. Iets meer geopend over mijn geschiedenis. Maar ook iets meer geopend over onze gezamenlijke geschiedenis!