“Hello, I am Charley,” zei de goedlachse Aziatische man bij de brillenbeurs in Amsterdam Centrum waar ik de hele dag Koreaanse brillenproducenten heb zitten interviewen.
Hij had beide handen uitgestoken met tussen zijn duimen en wijsvingers zijn visitekaart.
Ik pakte het en gaf hem de mijne, op dezelfde respectvolle Aziatische manier.
Ik zag zijn ogen groot worden van verbazing terwijl hij ernaar keek.
“Wow!,” zei hij. “AFRO” .
Ik glimlachte: “yes, like my hair,” en ik wees naar mijn kale knikker.
Hij glimlachte terug.
“In Korean Afro means advancement.”
Ik zei: “seriously? Can you spell that for me?”
Hij gritste mijn pen uit mijn hand, draaide mijn notebook naar zich toe, krabbelde iets. en schoof het terug naar me.
“Can you read that?” vroeg hij.
Ik las met ingehouden adem: “AFRO”.
Zijn grijns was enorm. “Yes. Different word, but same prounounciation. Now you know.”
“Thanks for telling me,” zei ik. Ik glimalchte weer, trots en ik gaf hem een knipoog.
“… it does say something about me and about my people. Now I know.”