Etchica Voorn "Dubbelbloed, mijn moksi"

De dag dat Sinterklaas doodging

Faizel Lynch

Met gespannen lijfjes zaten we op de skai leren zwarte driezitsbank. In onze tricot pyjamaatjes wiebelden onze benen alle kanten op. Een leger mieren had bezit van ons genomen, het was onmogelijk stil te zitten. De staartklok sloeg. Ik telde mee en kwam tot zeven.

Een harde bons op de voordeur deed me een paar seconden verstijven en daarna opspringen. Met mijn zusje stoven we naar de gang. Opa was ons voor en deed de deur open. Het was pikkedonker buiten en de vrieslucht sloeg ons in het gezicht. Opa riep: “Nee maar, kijk eens wat er voor de deur staat!” De ganglamp verlichtte een grote jutezak vol met cadeautjes. Ik glipte langs mijn opa heen naar buiten, de straat op en keek om mij heen. Hij kon toch niet zo snel verdwenen zijn? Het geroep van mijn naam negeerde ik en liep verder de straat op en draaide mij om naar het huis. Mijn blik werd naar boven getrokken en daar zag ik hem! Ik was verbluft. “Mam, mam, opa, oma”, gilde ik terwijl ik naar het puntdak wees. Waarom luisteren grote mensen niet als er iets belangrijks gebeurt? “Kijk!” Schreeuwde ik nu en sprong van opwinding op en neer.

“Kom kind, naar binnen nu, het is ijskoud”. Een hand pakte mijn arm en trok me mee naar binnen. Mijn andere arm bleef naar de lucht wijzen. Nog net zag ik dat Sinterklaas op zijn witte paard een grote sprong maakte naar het dak van de buren. Ik was stom van verbaasdheid. Later kwam de gelukzaligheid, ik had Sinterklaas gezien. Niemand geloofde mij, wat ik vreemd vond want Sinterklaas moest toch pakjes rondbrengen op zijn paard? Trots vertelde ik het verhaal nog tot ver in het voorjaar aan wie het maar horen wilde. Niet wetende welke rampspoed ik daarmee over mij afriep.

Mijn visioen bleef ik zo vasthoudend vertellen dat mijn moeder besloot dat het tijd werd voor de waarheid. We lagen in het grote bed naast mama, mijn zusje en ik. Ieder onder een arm. Toen vertelde ze het.  Ik vond het heel erg en heb net als mijn jongere zusje dikke tranen gehuild, mijn eerste grote verdriet van verlies. Een diepe kras in mijn kinderziel. Sinterklaas bestond niet.

Als kind van een Nederlandse moeder en een Surinaamse vader ben ook ik grootgebracht met de goedheiligman. Vanaf half november draaide mijn leventje om Sinterklaas, hij was de liefste, wist alles en gaf de cadeautjes. Zijn pieterbaas had voor mij geen rol van betekenis, toen het geheim van Sinterklaas door mijn moeder onthuld werd heb ik geen traan gelaten om die figuur. Ik dacht er niet eens aan. Het grote verdriet was dat ik die lieve Sint niet wilde missen.

Het lijkt mij dan ook een goed idee kinderen te vertellen dat zwarte piet niet bestaat. Sinterklaas bestelt anno nu online en laat het bij de kindertjes thuis bezorgen. Pieten zijn gewoonweg niet meer nodig! Dan hoeft Sinterklaas niet dood en kan hij nog lang en gelukkig leven.

Etchica Voorn is ondernemer, schrijver en blogger. In 2016 verschijnt haar boek “Dubbelbloed, mijn moksi”. Een biografisch verslag over haar persoonlijke en culturele zoektocht naar haar identiteit en authenticiteit als kind van een Surinaamse vader en een Nederlandse moeder.