Gezamenlijk verleden of Acceptatie en Verandering

Op 1 juli 2017 heb ik dit keer het feestje niet gevierd, omdat ik prioriteit gaf aan andere zaken. Waarom ik dit aanhaal, heeft te maken met het opiniestuk van mevrouw Juliette Redan getiteld "Maar wij krijgen het feestje". Het is een opiniestuk waarin zij duidelijk de nadruk legt op de terminologie WAKE UP. En terecht!

Mevrouw Redan haalt in haar artikel enkele belangrijke punten aan, die zeker reden geven tot nadenken. In feite zijn al de punten die zij aangeeft ook nog van grote waarde om een hele discussie te voeren naar en voor een betere Afro-Surinaamse gemeenschap hier en in Suriname. Want zoals zij terecht aanhaalt, het is in Suriname ook geen haar beter. De afhankelijkheidspositie op "Lanti", de overheid, is daar heel groot.

Maar ik kom terug op de belangrijke punten van haar opiniestuk, te weten:

• Gezamenlijk verleden;
• Kwetsbaarheid;
• Acceptatie;
• Achterstandspositie

Gezamenlijk verleden

Hebben Nederland en Suriname een gezamenlijk verleden? Dit is een vraag die op verschillende manieren beantwoord kan worden. Zonder om in heel wat historische feiten verzeild te raken, kan vastgesteld worden dat er een verleden is tussen beide landen dat gestoeld was op kolonisatie, slavernij en contractarbeid. Een periode die niet op basis van gelijkwaardigheid plaats vond, maar riekte naar onderdrukking, verdeel en heers, en rassentheorien. Mevrouw Redan geeft naar aanleiding hiervan aan, dat de Joden en de Duitsers aangaande de gebeurtenissen van de Tweede Wereldoorlog, het niet over een gezamenlijk verleden hebben, maar juist over een HOLOCAUST! Klinkkare taal dus!

Misschien wordt het dus nu eens tijd om te spreken van een Historisch verleden, Katibo en Keti Koti. Het eerste woord heeft in deze heeft geen uitleg nodig en sluit precies aan bij de verzachtende en verzoenende woordcombinatie van gezamenlijk verleden. Woorden die voor acceptatie en de smeelbede om excuses en erkenning staan. Maar Katibo verwoord de ellende die mijn en 'onze' voorouders hebben moeten doorstaan tijdens de slavernijperiode en Keti Koti is de dag dat de ketenen voor en naar vrijheid werden verbroken. Dus Katibo zou gelijkgesteld moeten worden aan de Holocaust!

Kwetsbaarheid en Acceptatie

De Afro gemeenschap, in het bijzonder de afstammelingen van de tot slaafgemaakten, zijn inderdaad kwetsbaar. Kwetsbaar in de zin dat zij er alles voor over hebben om aardig gevonden te worden door de voormalige kolonisator, van wie hun voorouders persoonlijk bezit waren. Kwetsbaar om met een kluitje in het riet te worden gestuurd, door eenmalige of periodieke subsidies voor verschillende activiteiten, waaronder het bekende feestje van 1 juli. Kwetsbaarheid en Acceptatie gaan in deze hand in hand. Door deze houding komen de afstammelingen van de tot slaafgemaakten geen stap vooruit.

Maar een ander belangrijk punt van kwetsbaarheid is discriminatie en racisme, hetgeen ook door mevouw Redan is aangehaald. De focus die momenteel om deze twee zaken worden gelegd is naar mijns inziens terecht. Aan de andere kant moet het een dubbele focus zijn. Dus het aanvechten hiervan en tegelijkertijd werken aan empowerment, ondernemerschap en het verwerven van kennis. Het probleem van de kwetsbare punten discriminatie en racisme is, dat het ingebed is in oude koloniale theorieen, die nooit zijn recht gezet. Theorieen die tot de dag van vandaag  present zijn in de hoofden van vooral de witte mens.

Lees ook het artikel van dagblad Trouw van de auteur Stevo Akkerman:  Als je ziet wat wit over zwart zegt, dreig je alle geloof in de mensheid te verliezen

Achterstandspositie

Als er gekeken wordt naar hetgeen de andere etnische groepen binnen enkele jaren hebben bereikt, dan stelt mevrouw Redan inderdaad vast dat de afstammelingen van de tot slaafgemaakten alleen maar de grote verliezers zijn, op zowel maatschappelijk-, politiek- als onderwijsgebied.

Er kan bij deze terecht gesteld worden dat er geen enkele Surinamer of Antilliaan een belangrijke top politieke functie bekleed. Zij kunnen nergens een rol van betekenis zijn voor hun gemeenschap! Het enige wat rest is lobbyen via de lage contreien of echelons van de politiek, zoals de Gemeenteraad over zaken die hun aangaan.

Aan de andere kant kan ook gesteld worden om de focus te leggen op de jongeren, volwassenen en zij die geinteresseerd zijn, om hen massaal klaar te stomen voor de politiek. Want er is talent binnen zowel de Surinaamse als Antilliaanse gemeenschap. Er is wel een voorwaarde, namelijk: "MELD JE AAN!" Doe mee! Sluit je aan bij een politieke partij! Want niemand gaat het voor je doen. Hoe meer Surinamers en Antillianen zichtbaar zijn binnen de partijen, des temeer kan men niet om hen heen. En is ook een kwestie van je plaats op eisen met behulp van je achterban.

Op onderwijs gebied word er nu wel wat gedaan om achterstanden weg te werken via bijvoorbeeld de Weekendschool in Amsterdam Zuidoost. Zulke initiatieven moeten navolging vinden overal in het land.

Ten aanzien van hun maatschappelijke positie zijn de afstammelingen van de tot slaafgemaakten overal praktisch onzichtbaar. Of ze zitten bijvoorbeeld wel in een geweldig bestuur, maar binnen de Afro gemeenschap is dat niet of nauwelijks bekend. Dus het principe van ik heb het gemaakt en ben nu onderdeel van de gevestigde dominante orde! Voor de duidelijkheid is het belangrijk om aan te geven dat het geen verplichting of eis is vanuit de Afro gemeenschap om het te laten weten. Maar uitgaande van het oogpunt van vooruitgang, 'reaching or breaking the glass sealing' en verandering, is het fijn als men van zich laat horen door bijvoorbeeld kennisoverdracht of een voorbeeldfunctie.

In ieder geval moet men zich profileren om in belangrijke besturen en overheidsorganen zitting te kunnen nemen.

Post traumatische slavernij syndroom

Ik wil toch even een punt aan toevoegen met name post traumatische slavernij syndroom. Hierbij wil ik aangeven dat ik geen trauma expert ben. Wel ben ik uitgegaan van de deskundigheid van de Afro-Amerikaanse wetenschapper Dr. Joy Degruy, die stelt dat de afstammelingen van de tot slaafgemaakten ook symptomen van trauma vertonen. Symptomen die zijn afgeleid van de ervaringen van de voorouders die slaaf waren. 

Why Black People Act The Way They Do Dr. Joy deGruy Post Traumatic Slave Syndrome Dr. Joy Degruy geeft aan dat de Joden na 4 jaar Tweede Wereldoorlog een trauma hebben opgelopen, die hun leven daarna danig heeft beinvloed. Dus dan moet de Afro gemeenschap zich afvragen wat ongeveer 300 jaar onderdrukking en ontmenselijking teweeg heeft gebracht. Komt het hierdoor dat de Afro gemeenschap in de diaspora en in Afrika op een bepaalde wijze naar zijn omgeving kijkt en handelt?

Op naar een nieuwe toekomst van verandering

"Wacht u op hun acceptatie of verandering om verder te komen?", hetgeen mevrouw Redan aangeeft in haar opiniestuk, die ik aan het begin reeds heb genoemd.

Gezien vanuit het punt van een achterstandspositie en een aanhoudende afhankelijkheid, kies ik in dit verband als rechtgeaarde Afro-Surinaamse-Nederlander voor verandering. Verandering die ten goede kan, en moet komen, voor de afstammelingen van de tot slaafgemaakten. En daar moet de hele gemeenschap aan meewerken. Vergeet dus de onderlinge ruzies en rivaliteiten om eer en erkenning, om in een goed blaadje te staan bij de subsidiegevers.

In ieder geval heeft de Black Archives van onder andere Mitchell Esajas laten zien dat door bundeling van krachten en positiviteit, er potentie is binnen de Afro gemeenschap om gezamenlijk iets goeds te bewerkstelligen.